गुरू सांगेल तेच साधन हे पक्के लक्षात ठेवा

 

 

 

 

परमार्थ म्हणजे काय हे मी तुम्हांला अगदी थाेडक्यात सांगताे, परमार्थाचे जर काही मर्म असेल तर, आसक्ति साेडून प्रपंच करणे हे हाेय. ज्याने आपल्याला प्रपंच दिला त्याचाच ताे आहे. असे समजून वागले म्हणजे आपल्याला त्याबाबत सुखदु:ख बाधत नाही हे साधण्यासाठी गुरुमुखाने दिलेले परमात्म्याचे नाव आपण घेत असावे. गुरू कुणाला करावे? जिथे आपले समाधान हाेते तेच गुरुपद म्हणावे.गुरुपद कुठेही एकच असते.गुरूला कुठे आडनाव असते का ? गाेंदवलेकर गाेंदवल्यास राहात असतील; दुसरा कुणी आणखी काेणत्या गावी राहात असेल. म्हणून लाैकिक आडनाव जरी निराळे झाले तरी गुरुपद हे सर्वकाळी अबाधित असेच असते.

 

तुमचे जिथे समाधान झाले त्याला गुरू समजा, आणि ताे जे साधन सांगेल त्यातच त्याला पाहा; त्याच्या देहाकडे पाहूं नका. ताेलुळापांगळा आहे कीं काय हे पाहूं नका. ताे देहाने कसाही असला तरी त्याने सांगितलेल्या साधनात राहा. त्याची लाज, जिथून गुरुपद निर्माण झाले त्याला असते. गुरुआज्ञा हाच परमार्थ; तसांगेल तेच साधन. तुम्ही आपल्या मनाने काही ठरवून करू लागलात तर त्यात तुम्हाला यश येणार नाही; अभिमान धरून काही करू लागलात तर ते साधणार नाही. म्हणून अभिमान साेडून गुरूकडे जा. गुरू सांगेल तेच साधन हे पक्के लक्षात ठेवा. खरा परमार्थ हा लाेकांना उपदेश करण्यासाठी नाही, ताे स्वत:करता आहे.

 

आपला परमार्थ जगाला जितका कमी दिसेल तितका आपल्याला ायदेशीर आहे. जगातल्या माेठेपणात मुळीच सार्थकता नाही. खरा माेठेपणा नसताना उगीच माेठेपणा वाटणे हा तर ार माेठा घात आहे. एकाने काेळशाचे असले, तरी शेवटी ायदा किती हाेताे याला महत्त्व आहे; तसे, प्रपंचात कमी जास्त काय आहे. याला परमार्थात महत्त्व नसून, मनुष्याची वृत्ति मात्र स्थिर असली पाहिजे. एकीकडून मनाचे संयमन आणि दुसरीकडून भक्तीचा जाेर असला म्हणजे परमार्थ लवकर साधताे. खराेखर परमार्थ इतका साेपा आहे की ताे सहज रीतीने करता येताे. पण गंमत अशी की, ताे साेपा आहे म्हणून कुणीच करीत नाही. प्रपंच हा परमार्थाच्या आडकाठीसाठी नाही, ताे परमार्थासाठीच आहे, हे पक्के लक्षात ठेवावे.राम । मुखी सदा त्याचे नाम । हातात असावे प्रपंचाचे काम । हेच खरे परमार्थाचे वर्म ।।