नाम एकदा मुखात आले म्हणजे देव हातात आलाच

 

 

 

 

आपल्या अनुभवाला येईल तेच खरे जरी असले, तरी आपण त्याप्रमाणे वागताे का? पुष्कळ गाेष्टी वाईट आहेत असे आपल्या अनुभवाला येते, परंतु त्या करण्याचे आपण टाळताे का? हाच तर आपल्यांतला दाेष आहे. थाेर पुरुषांचे मात्र तसे नसते. त्यांना जे अनुभवाला आले ते त्यांनी आचरणात आणून दाखविले; आणि म्हणूनच ते संतपदवीला गेले. खराेखर संतांचे आपल्यावर केवढे उपकार आहेत! जगातले सुख हे खरे सुख नव्हे, दु:खानेच सुखाचा घेतलेला केवळ वेष आहे. ताे; आणि असे जेव्हा त्यांच्या अनुभवास आले तेव्हा त्यांनी त्या सुखाकडे पाठ िफरविली आणि खऱ्या सुखाच्या शाेधाला ते लागले.परमेश्वरप्राप्तीतच खरे सुख आहे. असे त्यांना आढळून आले. त्या प्राप्तीचा अगदी साेपा मार्ग म्हणजे ईश्वराचे नाम; हेच वेदकाळापासून ताे आत्तापर्यंत सर्व साधुसंतांनी अनुभव घेऊन सांगितले आहे.

 

सद्गुरूकडून मिळालेले ईश्वराचे नाम प्रेमाने, भक्तीने, आणि एकाग्रतेने घेतले तर परमेश्वर आपल्याजवळ येऊन उभा राहताे, असा सर्व संतांनी आपला अनुभव कंठरवाने सांगितला आहे.आपण तसे नाम घेताे का? नामाकरिता नाम आपण घेताेका? का मनात काही इच्छा, वासना ठेवून घेताे? काेणतीही वृत्ती मनात उठू न देता जर नामस्मरण केले तर देव काही लांब नाही. देव आणि नाम ही दाेन्ही भिन्न नाहीतच; नाम म्हणजेच देव, आणि देव म्हणजेच नाम. नाम एकदा मुखात आले म्हणजे देव हातात आलाच.मुले पतंग उडवितात; एखादा पतंग आकाशात इतका उंच जाताे की ताे दिसेनासा हाेताे. तरी ताे पतंग उडविणारा म्हणताे, ‘माझ्या हातात आहे पतंग, कारण पतंगाचा दाेरा त्याच्या हातात असताे.

 

जाेपर्यंत अखंड नामस्मरणाची दाेरी आपल्या हातात आहे ताेपर्यंत परमेश्वर आपल्या हातात आहे. ती दाेरी सुटली की परमेश्वर सुटला. आपल्या नामस्मरणाला एका गाेष्टीची अत्यंत जरुरी आहे; आपल्या जीवनात परमेश्वरावाचून नडते असे जाेपर्यंत आपल्याला वाटत नाही, ताेपर्यंत आपले नामस्मरण खरे नव्हे.परमेश्वरच आपल्या जीवनाचा आधार, त्याशिवाय आपण जगूच शकत नाही, अशी वृत्ती बाणल्यावर हाेणारे नामस्मरण तेच खरे नामस्मरण. आपली स्थिती तर याच्या अगदी उलट! आपले परमेश्वरावाचून कुठेच अडत नाही अशा वृत्तीने आपण नामस्मरण करताे, मग परमेश्वर तरी कसा येईल? परमेश्वराचे नाम हेच आपल्या जीवनाचे सर्वस्व समजून नाम घेतले तर जीवनाचे सार्थक झाल्यावाचून राहणार नाही.