नाम हेच परमेश्वराची भेट करवून देईल

गंगेचा किंवा इतर काेणत्याही नद्यांचा उगम जर आपण पाहिला तर एकएक थेंब स्वच्छ पाणी तेथून खाली पडत असलेले आपल्याला दिसेल. तसेच पूर्वपुण्याईमुळे आयुष्यात परमार्थाचा उगमही असाच लहान पण अगदी स्वच्छ असताे. परंतु पुढे त्या स्वच्छ झऱ्याचे नदीत रूपांतर हाेते व अनेक ठिकाणांहून वाहात आल्याने तिचे पाणीही काहीसे गढूळ बनते. तसेच आपले जीवनही व्यवहारांतल्या बऱ्यावाईट गाेष्टींच्या सान्निध्यामुळे पुढे गढूळ बनत जाते. परंतु ज्याप्रमाणे पाण्याला तुरटी लावली म्हणजे पाणी स्वच्छ हाेऊन सर्व गाळ तळाशी राहताे, त्याप्रमाणे काेणतेही काम करताना नाम घेतले तर त्या कर्माचे गुणदाेष तळाशी बसून वर निर्मळ जीवनाचा प्रत्यय येताे. काेणीही दाढीवाला साधू येऊन सांगू लागला की परमार्थ असा आहे, तसा आहे, तर तुम्ही खुशाल छातीवर हात ठेवून सांगा की, नामाशिवाय परमार्थच नाही. कर्म करताना नाम घेऊन समाधानात राहणे हाच खरा परमार्थ.

भगवंताचे प्रेम यायला, त्याबद्दल आपलेपणा वाटायला नामासारखे साधन नाही. नुसते आपलेपणाचे प्रेम किती असते पहा! एक मुलगा आईजवळ राहात हाेता. पुढे त्याचे लग्न झाले; त्याने बायकाे आपली मानली, तिच्याबद्दल त्याला प्रेम उत्पन्न झाले. पुढे ती जरा कृश झाली. त्याला वाटले, ही शहाणी आहे, बाेलत नाही, परंतु हिला आपल्या आईचा जाच असला पाहिजे.म्हणून ताे वेगळा निघाला. आपले म्हटल्याने केवढे प्रेम उत्पन्न हाेते पहा! तेव्हा परमेश्वर आपलासा हाेण्यासाठी नामाच्या याेगाने त्याच्यापाशी आपलेपणा निर्माण केला पाहिजे. रामाचे प्रेम हे त्याच्या संगतीनेच येऊ शकेल.

नुसते पुस्तक वाचून परमार्थ सांगणारे भेटतील, पण आचरणात आणून सांगणारे विरळाच. किती, किती म्हणून प्रपंच केला तरी अपुराच पडताे. एखादा म्हातारा माणूस आपण पाहिला तर त्याचा संसार खरे पाहू जाता सर्व झालेला असताे, मुलेबाळे असतात, सर्व तऱ्हेने ताे सुखी असताे; परंतु मरणसमयी म्हणताे, नातवाची मुंज पाहिली असती तर बरे झाले असते; माणूस वासनेत कसा गुंतलेला असताे ते यावरून कळेल. संसार कितीही केला तरी ताे पुरा हाेऊ शकत. नाही. ताे अपूर्णच राहताे.मनुष्याच्या जीवाची तळमळ परमेश्वर प्राप्तीशिवाय शमूच शकत नाही. त्याच्या जीवाला समाधान एका परम ेश्वरभेटीतच मिळू शकते; आणि याकरिता आयुष्याच्या सुरुवातीपासूनच नामाची कास धरा; हेच नाम मृत्युसमयी तुम्हाला परमेश्वराची भेट करवून देईल याची पूर्ण खात्री बाळगा.