त्यावर आद्या म्हणाली, मनाना पणजोबांचं वय आहे नव्वद. तरीही ते मला घ्यायला उतरतात व गेटपाशी येतात. मी बसमधून खाली उतरून ओरडते, मनाना रस्ता ओलांडून या बाजूला येऊ नका. वाहने दोन्ही बाजूंना धावतात, तुम्ही पडाल. मी रस्ता ओलांडून तुमच्या बाजूला नीट येते. तुम्ही नुसते न घाबरता पाहा. मी तुम्हाला लिफ्टने वर नेते. घरी गेल्यावर मी आईचा फोन जोडून देते. आद्या सुखरूप पोहचली हे तुम्ही आईला सांगा. मॉम तू जा. बाबा-आजोबा व आई-आजी ऑफिसला गेले असतील. तुला नाना पणजोबांना व पणजी यांना चहा करायचा आहे. डॅड तुझ्यामागे हे पाहिजे, ते पाहिजे अशी कटकट लावतोच. तुझं आवरून तू घराबाहेर पडणार केव्हा? तुझी दमछाक होते. तू निघ. मुख्य म्हणजे बाहेर पडताना मॅचिंग लिपस्टिक लाव. तू स्माट दिसशील. मी ओकांना म्हणालो, म्हणजे सहा वर्षांची आद्या ही पोरटी, नाना पणजोबा ते मॅचिंग लिपस्टिक लावायला विसरणारी मॉम, एवढं सहाजणांचं कुटुंब सांभाळते! ओक सांगू लागले, मसंध्याकाळी मला श्रुती ही चिमणी दिसते. मुकुंदा या मोठ्या भावाला, स्कूलबसमधून घ्यायला श्रुती व तिची आई मीना बसपाशी येतात. मवय? मी विचारलं. अंदाजे श्रुती ५, मुकुंदा ७ आणि मीना ३०. श्रुती शाळेत जात नाही. प्ले ग्रुप असं काहीतरी आहे, तिथं सकाळी दोन-तीन तासांकरिता जाते.
पाच वर्षांची श्रुती बसची वाट पाहणाऱ्या मीना या आईला शहाणपण देत असते, मॉम, अधून मधून हं समजल असं काहीतरी म्हणावं. म्हणजे सांगणाऱ्याला ऐकणाऱ्याचं लक्ष आहे हे कळतं, तू काहीच म्हणत नाहीस म्हणून डॅड तुझ्यावर चिडतो. मीना हसून, हं समजलं असं म्हणाली. श्रुती तू माझी मुलगी आहेस, मॉम नाहीस. तू मला शिकवतेस? श्रुती म्हणाली, होय. पाण्याचं छोटसं भांडं उंचावर असेल तर त्यातील पाणी कमी उंचीवरच्या भल्या मोठ्या पातेल्याला घ्यावं लागतं. हे वा्नय तुझंच आहे, हे तू डॅडला ऐकवतेस. डॅडला तुझं हे वाक्य आवडत नाही. डॅड चांगला आहे. तू त्याच्याशी उगाच वाद घालतेस. ओक, अशी कोणी श्रुती खरंच आहे? मी विचारलं. परब म्हणाले, ओक, मी तुम्हाला खात्रीने सांगतो, आद्या, श्रुती ही फुलपाखरं मागील जन्मी कोणत्या तरी विठ्ठलभक्त वारकऱ्यांच्या घरातील असणार. मला या दोघींच्या आयांचं कौतुक वाटतं. मबाळ काय जाणे जीवनउपाय ।मायबाप वाहे सर्व चिंता । तुका म्हणे माझा विठ्ठल जनिता ।आमुची ते सत्ता तयावरी । मी उखडलो, परब, तुमचा तुका म्हणे येथे गैरलागू आहे. आद्या व श्रुती चुणचुणीत आहेत. तुम्ही त्यांच्या आयांचे काय कौतुक करताय? परब उत्तरले, पाच वर्षांच्या पोरी अशी शहाणी चिवचिव करतात, याचं सर्व श्रेय त्यांच्या आयांनाच आहे.
आया त्यांचे बोल वर्षांनुवर्षे कौतुकांनी ऐकतात. म्हणून तर त्यांच्या जिभांवर शब्दांची अशी रंगीबेरंगी फुलं उमलतात. किती चुरूचुरू बोलता? जीभ आहे म्हणून ती उचलायलाच हवी का? असं काही आया म्हणाल्या असत्या तर चिमुकल्या जिभांवर शब्दांचे अंकुर फुटलेच नसते. तुकोबा म्हणतात, विठ्ठल माझा जनिता, तरी मीच त्याच्यावर सत्ता गाजवितो आद्या व श्रुती त्यांच्या मातांवर तशीच सत्ता गाजवीत आहेत. ओकांनी मान डोलावली, अशा चमकदार कन्या सांभाळणाऱ्या नातसुनाच श्रेष्ठ आहेत.
- भा. ल. महाबळ
फोन : ०२२-२१६३१९४०