जेथे संत तेथे आनंद व समाधान असणारच

 

 

 

 

संत कधीकधी वरून अज्ञानी दिसतात पण अंतरंगी ज्ञानी असतात.ते पुष्कळदा सामान्य माणसाप्रमाणेच दिसत आणि वागत असल्याकारणाने आपल्याला ओळखता येत नाहीत.संतांचे हाेऊन राहिल्याने किंवा त्यांनी सांगितलेल्या साधनात राहिल्यानेच त्यांना नीट ओळखता येईल. मनातले विषय काढून टाकले म्हणजे संतांची प्रचीती येईल.आपले दाेष जाेपर्यंत नाहीसे हाेत नाहीत, किंवा लाेकांचे दाेष दिसणे जाेपर्यंत बंद हाेत नाही, ताेपर्यंत संतांची पूर्ण ओळख आपल्याला हाेणार नाही. संतात दाेष दिसणे म्हणजे आपलेच दाेष बाहेर काढून दाखविण्यासारखे आहे. संत हा हिरव्या चाफ्याच्या ुलाप्रमाणे असताे: सुंदर वास तर येताे, पण हिरव्या पानात ते ूल शाेधून काढता येत नाही. जिथे संत आहे तिथे आनंद आणि समाधान असतेच. वेदान्त आपण नुसता लाेकांना सांगताे, पण संत ताे स्वत: आचरणात आणतात.

 

त्यांच्यावर कठीण प्रसंग आला तरी ते डगमगत नाहीत. संत हे नि:संशय असतात, तर आपण संशयात असताे. त्यामुळे त्यांना समाधान मिळते, तर आपल्या पदरात असमाधानच पडते. संशय नाहीसा करायला आपली वृत्ती बदलली पाहिजे. संत हेभगवंतावाचून दुसरीकडे राहिलेच नाहीत. म्हणूनच ते संतझाले, म्हणजे देवस्वरूप बनले. जाे भगवंताविषयी सांगेल ताेच संत खरा; आणि संतांना जे आवडते ते आपल्याला आवडणे म्हणजेच त्यांचा समागम करणे हाेय. ‘मी करताे’ हे बंधनाला कारण असते; ते नाहीसे करणे म्हणजे ‘गुरूचे हाेणे’ समजावे. तसेच, कधी चुकताे आणि कधी बराेबर असताे ताे साधक समजावा, आणि जाे नेहमी बराेबर असताे ताे सिद्ध समजावा. नुसते इंद्रियदमन हे सर्वस्व मानू नये; ते ज्याच्याकरिता आहे, त्याचे अनुसंधान पारहिजे.

 

आपण परीक्षा एकदा नापास झालाे तर पुन्हा परीक्षेला बसताे, पण भगवंताचे अनुसंधान ठेवण्यात एकदा प्रयत्न करून यश आले नाही तर ते मात्र आपण साेडून देताे, हे बरे नाही. देवाचे बाेलणे हे बापाच्या बाेलण्यासारखे आहे; त्याच्याजवळ तडजाेड नाही. पण संत हे आईसारखे आहेत, आणि आईपाशी नेहमीच तडजाेड असते. संत जाे बाेध सांगतात त्याचे आपण थाेडेतरी आचरण करू या. भगवंताचे अधिष्ठान ठेवून प्रत्येक कर्म करावे. जिथे भगवंताचे स्मरण तिथे माया नाही; जिथे माया, अभिमान आहे तिथे भगवंत नाही. दानाचेही ार महत्त्व आहे.पैसा आणून गळ्यापाशी बांधला तर ताे बुडवील; त्याचे यथायाेग्य दान केले तर ताे तारील. भगवंतच खरा श्रीमंत दाता आहे; ताे श्रीमंतांचा श्रीमंत आहे. त्याचेच हाेऊन आपण राहिलाे तर ताे आपल्याला दीनवाणे कसा ठेवील? ताे सर्वांना सुखी करीलच.