भगवंताचे नामस्मरण हाच शाश्वत समाधानाचा मार्ग आहे

 

 

 

 

असे पाहा, एखादा प्रवचन करणारा घ्या, किंवा माेठा वैदिक कर्मे करणारा घ्या; त्याला त्यापासून समाधान मिळते असे नाही, ताे असमाधानांतच असताे. कळू लागल्यापासून आपण सदाचाराने वागत असून आणि देवधर्म करीत असूनही आपल्याला समाधान लाभत नाही, याचे कारण काय? तर आपले ध्येय निश्चित झालेले नसते.आपण नीतीने वागताे ते लाेकांच्या भीतीने; कारण आपण वाईट वागलाे तर लाेक आपल्याला नावे ठेवतील. लाैकिकासाठी केलेले कर्म कधीही समाधान देऊ शकत नाही. पापकर्म करणाऱ्यालाही समाधान लाभत नाही, कारण त्यालासुद्धा आपण करताे हे वाईट आहे असे वाटतच असते. एकदा एक गृहस्थ माझ्याकडे आला आणि म्हणाला, ‘देवापाशी काही न्याय नाही; ताे अगदी अन्यायी आहे.

 

 

तसेच, जर देवाचे प्रेम नसेल तर त्या सत्कर्मापासून तितकासा उपयाेग हाेणार नाही. याउलट, देवाच्या ठिकाणी अत्यंत प्रेम असूनसुद्धा जर नीतिधर्माचे आचरण नसेल तर ती परमार्थाची इमारत टिकू शकणार नाही. चांगले काय आणि वाईट काय हे कळायला लागल्यापासून जाे त्याप्रमाणे वागेल त्याला खात्रीने परमार्थ साधेल.परमार्थ तीनपैकी काेणत्याही एका गाेष्टीने साधू शकेल. एक, देहाने साधूची संगत, दुसरी, संतांच्या वाड्.मयाची संगत आणि त्याप्रमाणे पुढे आचरण; आणि तिसरी, भगवंताचे नामस्मरण. नाम घेतल्याने त्याची संगत आपल्याला अखंड लाभू शकेल.संतांनी सांगितले ते संशय न घेता विश्वासाने करणे ही पहिली पायरी, आणि ते पुढे निश्चयाने, श्रद्धेने आणि प्रेमाने चालू ठेवणे ही शेवटची पायरी; हाच शाश्वत समाधानाचा मार्ग आहे.