ज्याला प्रपंच नाही करता आला । त्याचा परमार्थ ढिला पडला

 

 

 

 

मातापिता यांचे न पाहावे दाेष । हे सत्पुत्राचे लक्षण सत्य ।। मातापितरांचे समाधान। हेच सुपुत्राचे खरे लक्षण जाण ।। त्यांचे राखून समाधान। जे करणे असेल ते करावे जाण।। आईचे अंत:करण अत्यंत काेवळे असते। आपले दु:खीपणाने ते दु:खी हाेते। आपली आनंदी वृत्ती आईला आनंदी बनविते।। म्हणून मुलांनी असावे नेहमी आनंदात। काहूर न माजू द्यावे चित्तात।। शब्दाने करावे त्यांचे समाधान। उत्तरी अपशब्दाचे न मानावे दु:ख जाण।। नाेकरी चाकरी उद्याेग धंदा । पाेटाकरिता करणे आहे सदा।। आपण पैका मिळवावा पुष्कळ। पण ते सुखाचे साधन न मानावे सकळ।। प्रपंचात वृद्धपणी ारसे न पाहावे। मुलांस मार्ग दाखवून सुखी राहावे।। वयाेमानाने शरीर हाेते क्षीण। तरी वागावे ार जपून। औषध पथ्यपाणी सांभाळावे। पण दु:खीकष्टी कधी न व्हावे ।। प्रपंचात नुकसान हाेईल असे काम करू नये। तसे शब्द बाेलू नये । आल्या अतिथा अन्न द्यावे। काेणास विन्मुख न पाठवावे ।। निरुत्याही बनू नये । निराश वाटू देऊ नये।। अगदी व्यवहाराच्या मार्गाने जावे। त्यात रामाचे अधिष्ठान राखावे।। ज्याला प्रपंच नाही करता आला। त्याचा परमार्थ ढिला पडला।। प्रपंचाची काळजी।। हीच परमार्थाला वाळवी ।।

 

परमात्म्याचा आधार ज्याला। ठाव नसे काळजीला ।। शेजार असता रामाचा। दु:खाची काळजीची काय वार्ता?।। मी काेणी हे जाणले ज्याने चित्ती । त्याला काळजी न राहे अशी हाेईल वृत्ति।। राम त्राता हा भाव ठेवावा चित्ती।। निर्भयता हाेईल याच रीती।। ज्याने देह केला रामाला अर्पण । त्याला नाही काळजीचे कारण।। कर्ता राम हे आणता चित्ती। पापपुण्याची नाही त्याला भीति ।। ज्याचा परमात्मा झाला सखा। त्याला नाही काेठे धाेका।। ‘कर्ता मी’ म्हणे आपण। हे सर्व दु:ख-काळजीचे कारण।। झाले ते हाेऊन गेले। हाेणार ते चुकेना काेणाला भले। म्हणून नाही करू काळजीला। राम साक्षी आहे त्याला ।। जे जे काही माझे। ते ते जाणावे रामाचे।। मुलाबाळांची न करावी काळजी। रामराम करावा राजी।। आपला प्रपंच हा रामाचा जाणून चित्तीं। काळजी चिंता करणे ही याेग्य नाही रीती।। शक्य ताे करावे नामस्मरण। आपली काळजी न करावी आपण।। रामाचा म्हणून प्रपंच केला। काळजीचे कारण उरत नाही आपल्याला।। भगवंत असता पाठीराखा। काळजीची काय कथा?।। म्हणून मुखाने नाम, चित्तांत राम। त्याचे मनाला हाेईल आराम।।