अंतकाळ साधण्यासाठी नामस्मरण व अनुसंधान

 

 

 

 

अंतकाळी नामस्मरण हाेणे म्हणजेच अंतकाळ साधणे, आणि हा साधण्यासाठी आधी नामस्मरण करायला पाहिजे.अंतकाळ साधण्यासाठी जगावे.भगवंत जिथे राहताे तेच आपले खरे घर आहे. सध्या आपण शरीरात राहताे ते भाड्याचे घर आहे. भाड्याचे घर साेडून स्वत:च्या मालकीच्या घरात राहायला जाताना जसा आनंद वाटताे, तसाच शरीर साेडताना वाटायला पाहिजे.भगवंताचे घर तेच आपले घर आहे याची खात्री झाली म्हणजे ते जमेल. त्यासाठी आपण सतत भगवंताच्या नामात राहावे, ‘मला तू आपला म्हण, माझे मन तुझ्या चरणी अर्पण केले, आता मला तुझ्याजवळ काहीही मागण्याची इच्छा न हाेवाे,’ असे मागावे. परमेश्वर आपल्या मागेपुढे आहे असे अखंड मानावे. भगवंताचे स्मरण करणे, म्हणजे जे काही आपल्या हातून घडते आहे, ते त्याच्याच इच्छेने घडते आहे असे समजणे.

 

प्रपंच हा देवाचा मानून अभिमानरहितपणे ताे करणे, हा परमार्थ, आणि परमात्यांवाचून आपल्याला काेणी नाही याचा दृढनिश्चय हाेणे याचे नाव ज्ञान. हे ज्ञान म्हणजे मनुष्य खऱ्या अर्थाने परमात्मप्राप्तीच्या मार्गाला म्हणजे साधनाला लागला. या साधनाने परमात्म्यावाचून दुसरे काही आवडेनासे हाेते, आणि ही जी अत्यंत आवड तिलाच भक्ती म्हणतात. या भक्तीची परिपूर्णता अंतकाळ साधण्यात हाेते, आणि ही जी अत्यंत आवड तिलाच भक्ती म्हणतात. या भक्तीची परिपूर्णता अंतकाळ साधण्यात हाेते, त्यासाठी सतत नामस्मरण किंवा अखंड अनुसंधान हेच एकमेव साधन सांगितले आहे. अंतकाळी ज्याने नाम घेतले त्याच्या विषयवासना मेल्या असे नसते, ताे काही एकदम मुक्त हाेत नाही. पण पुढच्या जन्मी ताे अति सात्त्विक म्हणून जन्माला येईल.

 

सात्त्विक म्हणजे भगवंताची प्राप्ती करून द्यावी, अशी वृत्ती असणारा हाेय. साधन प्राणाबराेबर असावे, म्हणजे, प्राण जसे अभिमानरहित, अखंड चालतात त्याप्रमाणे साधन अभिमानरहित, अखंड चालावे. ते करता कामा नये, ‘करणे’ म्हणजे अभिमान आला. सहज प्राणाबराेबर झाले म्हणजे अखंड चाललेलेच असते. प्रपंचातली तळमळ साेडून वागावे. गुरू आज्ञेत असावे. अनंत जन्मांचा देहाशी सहवास, म्हणून देहावर प्रेम जडून देहबुद्धी हाेते, तसाच नामाचा सहवास पुष्कळ करावा, म्हणजे विषयाची आसक्ती कमी हाेऊन नामावर प्रेम जडते.याेगात कष्ट ार, या युगात ताे साधणे अशक्यप्रायच, आणि कर्मात तर अभिमान असताे आणि वाढताे. भक्तीत कष्ट नसतात, आणि ती करताना अभिमान आपाेआप गळत जाताे. याेग आणि कर्म ही साधने परमात्म्याच्या दत्तक पुत्राप्रमाणे आहेत, तर भक्तीचे साधन हे परमात्म्याच्या औरस मुलाप्रमाणे आहे. भगवंताला दृष्टीआड हाेऊ न देणे हीच खरी भक्ती, हेच खरे अनुसंधान, हाच खरा परमार्थ, आणि हेच खरे आपले सर्वस्व आहे.